Rare start op de boerderij

Zaterdag ben ik om vijf uur opgestaan. Een douche, laatste spullen inpakken en om zes uur zou ik opgepikt worden door Raff. Klaar voor een lange reis. Met de auto naar Mildura, 1900 kilometer rijden in twee dagen. Zaterdag zijn we naar Sydney gereden. Ongeveer 900 kilometer gereden in elf uur. Toen we net een paar minuten onderweg waren verloren we al een uur omdat we de tijdsgrens QLD/NSW overgingen. In de laatste maanden zat er negen uur verschil tussen Nederland en mij, dat is nu tien uur geworden. Onderweg was van alles te zien, het landschap veranderde regelmatig of we reden door een dorpje heen. Ook op de weg had je idioten rijden, we hebben gelachen om wat een bijzondere auto’s we tegen zijn gekomen. Helaas ook even in de file gestaan omdat er een ongeluk was gebeurt voor ons.
Maar goed wij zijn rond zes uur veilig aangekomen in Sydney. Daar hebben we bij de ouders van Raff geslapen. Geweldig lieve mensen. Ze hadden een maaltijd voor ons klaar staan, we konden zo aanschuiven. Geen Australische mensen, maar zijn ouders wonen in Sydney? Ja officieel komen ze uit Polen, ze zijn acht jaar geleden naar Sydney verhuisd. Rond half tien zijn we al naar bed gegaan om een film te kijken. Veel van de film heb ik niet gezien, ik ben ergens aan het begin al in slaap gevallen.

Zondag hadden we onze wekker om vijf uur staan. Na een douche, ontbijt en afscheid nemen vertrokken we voor de tweede helft van onze trip. 1000 kilometer deze dag. Omdat we vroeg Sydney uitreden was het nog heerlijk rustig op de weg. Aan het begin was de natuur om ons heen nog prachtig. Bergen en vergezichten, het veranderde nog regelmatig maar niet zoveel als zaterdag. We zaten te praten over films toen Raff ineens vroeg: ‘hebben jullie ook windmolens in Nederland, of is dat alleen maar in films?’. Ik zeg: ‘we hebben er teveel, ik vind ze spuuglelijk.’ ‘Ik heb er nog nooit een gezien, ik ben wel benieuwd hoe ze er in het echt uitzien.’ Op dat moment rijden we een heuvel op. Op de top van de heuvel kon je ver kijken en in de verte stonden een aantal windmolens bij elkaar. Zondag hebben we vooral veel gereden, we wilden optijd in Mildura aankomen.
We wisselden elkaar regelmatig af, want de lange rechte wegen gaan snel vervelen waardoor je moe word van het rijden. De laatste uren was er om ons heen niks meer te zien, we zaten echt in de middle of nowhere, zelfs geen bereik op ons mobiel. Het werd ook steeds rustiger op de weg, steeds minder auto’s die we tegenkwamen.  5 kilometer bij Mildura vandaan werden we aangehouden door de politie, ze reden al een tijdje achter ons en ineens gingen de zwaailichten aan en moesten we aan de kant. Twee dagen gereden en vlak voor de eindstreep werden we aangehouden. Gelukkig was het niks bijzonders, gewoon een random alcoholtest. We konden dus zonder problemen doorrijden naar de mac donalds in Mildura. Daar zouden we opgepikt worden door de manager.
Vanaf de mac zijn we achter hem aan gereden naar het huis waar we de komende tijd gaan wonen. Een gewoon huis in een normale woonwijk, geen hostel dit keer. Hij heeft twee van zulke huizen, in elk huis kunnen 30 mensen wonen. In de ene leven voornamelijk jongens in de andere de meiden. Omdat ik met Raff kwam, ben ik tussen de jongens komen wonen. Op het moment dat we kwamen waren er 18 anderen, 16 jongens en twee meiden. De meeste werken voor 2nd year visa, sommigen zijn al bijna klaar. De samenstelling van de groep zal snel veranderen, na nieuwjaar komen er meer nieuwe mensen. Bij 4 januari zal het huis helemaal vol zitten, is de planning.
Na onze spullen te hebben uitgepakt, rondgekeken te hebben in ons nieuwe ‘thuis’ hebben we kennis gemaakt met de andere bewoners. We hadden nog wat spullen nodig van de supermarkt, dus zijn we samen naar de supermarkt gelopen. Daarna nog even buiten in de tuin gezeten, maar rond twaalf uur naar bed gegaan, de dag was lang genoeg.

Maandagochtend heerlijk geen wekker.  Echt uitslapen lukt niet na bijna vier maanden wakker worden om zes uur of eerder, zeven uur wakker worden is dan wel uitslapen. Nog even heerlijk rustig in bed gelezen om daarna een douche te nemen. Na het ontbijt samen met Raff naar het winkelcentrum gegaan. Zoeken naar werk, boodschappen doen, beetje rondkijken. Er werd ons in de mail beloofd dat we de dag na onze aankomst konden beginnen met werken. Ik heb nog speciaal gevraagd, maar tussen de feestdagen in was geen probleem. Eenmaal aangekomen bleek dat we de eerste week vrij zouden zijn, daarvoor zijn we niet hier gekomen. De mail leek heel erg betrouwbaar en goed, maar hoe meer we hoorden van de andere mensen in het huis hoe wantrouwender wij werden. We besloten dus zelf op zoek te gaan naar iets, dat is tenslotte niet verboden.  De bibliotheek bleek gesloten op maandagochtend, dus zoeken naar werk moest nog even wachten tot de middag. Naast de bieb zit een toeristeninformatiecentrum, daar hebben we even rondgekeken. Na een poosje raakten we aan de praat met een Chineze man die nu iets meer dan een jaar in Mildura woont. Zijn vrouw werkt op een boerderij en daar waren ze dringend op zoek naar twee personen, een jongen en een meisje. Wij hebben zijn vrouw gebeld, zij ging het voor ons regelen. We hebben ons nummer gegeven en we zouden later die dag terug gebeld worden. We zijn terug gegaan naar het huis om te lunchen, inmiddels was het daar wel tijd voor. Vlak voor we weer terug wilden gaan naar de bibliotheek, voor gratis wifi, kwam de manager (Don) binnen. Hij begon in een gigantisch lang verhaal te vertellen dat het aan ons lag dat de nieuwe mensen die komen vaak snel weer vertrekken. Een lang, saai verhaal waarin hij vijf keer hetzelfde vertelde in een net iets ander jasje. Ik begon deze kerel steeds minder leuk te vinden.
Na het hele verhaal zijn we naar de bibliotheek vertrokken. Daar zaten we een beetje op internet te kijken bij de andere hostels in Mildura, maar eigenlijk zaten we meer te wachten op het telefoontje. Gelukkig hoefden we niet lang te wachten, we werden gebeld dat we nu direct konden beginnen, als we daar binnen een half uur konden zijn. Helaas lukt dat niet, we zouden terug naar huis moeten om ons te verkleden en daarheen rijden. Dat was oké, we zouden later gebeld worden met gegevens voor de volgende dag. We zouden zeker weten kunnen beginnen met werken. Tenzij we wilden wachten tot na nieuwjaar. Dat wilden we niet, we kwamen hier om zo snel mogelijk te beginnen met werken. We zouden rond zes uur gebeld worden met tijd en adres waar we de volgende dag heen moeten. Ik heb in de bibliotheek het nummer van mijn vorige hostel opgezocht. Ik had al mijn tassen uitgepakt, de auto doorgespit, maar ik kon mijn camera nergens vinden. Nou is camera kwijt balen, maar je kan weer een nieuwe kopen. De foto’s die erop staan krijg je nooit meer terug. Ik heb het hostel gebeld, maar er was geen camera gevonden. Zodra ze er een zouden vinden zouden ze me bellen, maar na al drie dagen weg te zijn denk ik niet dat mijn camera nog naar de receptie word gebracht. Balen, maar ik dacht echt dat ik mijn camera kwijt zou zijn en een nieuwe zou moeten halen. Vanaf de bibliotheek zijn we naar de supermarkt gelopen, boodschappen doen om zelf te gaan koken. We zijn beiden hier gekomen om geld te sparen, zelf koken is de goedkoopste weg. Zeker als je het eten samen deelt, voor twee koken is makkelijker dan voor één persoon.
Terug in het huis was het nog een beetje vroeg om te koken, eerst relax een film kijken dan maar. Nog een beetje moe van de lange reis en we moeten toch wat doen als we nog niet werken. Halverwege tijdens de film werden we gebeld met de details voor de volgende dag. Half acht beginnen, valt mee met het vroege opstaan dus. Ik ben heel benieuwd wat het werk inhoud. Op hetzelfde moment kreeg ik een sms van Alicia (mijn kamergenoot van vorige hostel) ze had mijn camera gevonden. Geweldig, mijn camera niet kwijt. Wel ver weg, maar dat komt wel hier op een of andere manier, ik hoef geen nieuwe te kopen.
Na de film zijn we buiten gaan zitten, gezellig kletsen met de andere bewoners. We willen elkaar tenslotte toch wel een beetje leren kennen. Om zeven uur bedachten we dat het toch wel tijd was om eens te gaan koken. Gelijk maar gebruik maken van de oven, die hebben we in het vorige hostel toch wel gemist. De meeste hostels hebben geen oven. Heerlijk genoten van een maaltijd uit de oven dus. Na een tijdje buiten te hebben gezeten zijn we naar Dan Murphy’s gelopen. We moesten toch (klein) vieren dat we aan het werk konden en dat mijn camera gevonden was. Tijdens de wandeling hadden Raff en ik erover hoe we de eerste dag vonden.  Hij had dingen van andere jongens gehoord en ik ook en hoe meer ik over Don hoorde, hoe minder leuk ik hem begon te vinden. Gewoon een creep haast. In het ene huis wonen veel jongens en de meiden wonen in het huis naast zijn eigen huis, omdat hij de meiden graag dichtbij zich heeft. Hij verteld leugens over werk over het huis en het geld. Elke week is er een gratis bbq waar iedereen verplicht heen moet, maar niemand voelt zich er op zijn gemak. Hij gooit zonder reden mensen op straat. Ik ben blij dat ik tussen de jongens ben komen wonen, zij zijn relax en normaal. Maar wanneer hij binnen komt wandelen voel ik me niet op mijn gemak. Bij de eerste ontmoeting had ik al zoiets van ‘ik weet niet of ik jou wel zo leuk vind’. Ik kan me voorstellen dat meiden vertrekken omdat hij ze intimideerd. Ook het huis waar we wonen klopt er van alles niet. Op een klein oppervlakte mogen (moeten, geloof niet dat het officieel mag) 30 mensen wonen. Ik geloof dat de varkens in Nederland meer leefruimte hebben dan wij hier. Er is nergens iets van brandpreventie, rookmelders, vluchtplan, blusdeken of iets van dat. Als er iets gebeurd ontstaat er paniek omdat er geen maar één uitgang is. Ook konden we beiden nog niet geloven hoe perfect de man was die we tegen kwamen in de bibliotheek. Waarom zit een man naast de bibliotheek te proberen op de wifi te komen terwijl hij wifi thuis heeft. Waarom komen wij hem precies dan en daar tegen en hij is op zoek naar precies ons. Het lijkt op een engel, op meer dan toeval. Misschien moesten we eerst deze ‘slechte’ plek ervaren zodat we de volgende plek waar we komen te wonen veel meer gaan waarderen. We zijn er allebei wel van overtuigd dat we hier liever niet blijven, als we iets anders vinden kan het haast niet slechter zijn dan dit. Maar de baan die we gevonden hebben lijkt goed, we kunnen in het hostel naast de boerderij wonen. Maar ik ga nog niet te vroeg juichen, eerst zien dan geloven. De rest van de avond heerlijk buiten gezeten, beetje gekletst en muziek geluisterd. Vlak voor we naar bed wilden gaan werd ons gezegd dat we de volgende dag zouden moeten werken. Hier hadden we niet op gerekend, we hadden al een andere baan. Maar dat wilden we nog niet zeggen voordat we zelf hadden gewerkt om zeker te weten dat het goed zit. Na te hebben geregeld, zonder te zeggen dat we ander werk hebben, dat we niet hoefden te werken de volgende dag konden we heerlijk naar bed gaan.

Dinsdag begon de dag vroeg, zes uur stond de wekker. Maar Raff en ik hadden beiden zin om naar het werk te gaan. Op de afgeproken tijd stonden we op de afgesproken plek. Maar na bijna een half uur wachten waren we nog niet opgepikt. Na een telefoontje werden we binnen vijf minuten opgepikt. Aangekomen op de boerderij konden we gelijk beginnen. Raff werd afgezet bij een heftruck om de kratten vol druiven op te halen. Ik werd meegenomen om druiven te gaan plukken. Eerst werd me uitgelegd hoe te plukken, daarna heb ik even met iemand meegekeken. Na even kreeg ik mijn eigen rij en kratten. Druiven plukken is prima werk. Ik hoef niet te klimmen, het is niet laag bij de grond, wat dat betreft is het goede werkhoogte. Ik kijk of de druiven een goede kleur hebben, zo ja dan pluk ik de hele tros. Dan check ik die op lelijke druiven, die knip ik eruit. Toen ik net zelf begonnen was met plukken was het al pauze, ik heb doorgewerkt want ik had net de smaak te pakken. Tot aan de lunch heb ik doorgewerkt. Half uur om te eten en ik wilde weer aan het werk gaan, maar er werd me verteld dat de plukkers klaar waren voor die dag. Eerder werd me verteld dat een normale werkdag van half zeven tot zes is. Mooi lange dagen dus. Ik moest wachten op Raff en vroeg of ik nog door mocht gaan met plukken tot hij ook klaar was, dat mocht niet. Ik ben terug gegaan naar de lunchruimte om daar te wachten. Na een half uur werd me gezegd dat het oké was als alleen ik door ging met plukken tot Raff ook klaar was. Dus ik heb nog weer anderhalf uur gewerkt. Na een eerste werkdag gingen we beiden heel blij naar huis, zo blij dat we dit gevonden hebben. Het werk is goed, het verdiend goed, we kunnen naast de boerderij gaan wonen, we kunnen zo uit bed naar ons werk rollen, we kunnen zeven dagen per week werken. Terug in het huis hebben we met Don gebeld omdat we hem toch moesten vertellen dat we ander werk hebben. Hij was er relax onder en we kunnen de twee weken in zijn huis blijven, we hadden er tenslotte wel al voor betaald. Na een half uur stond hij op de stoep ons te vertellen dat we ontzettend dom bezig zijn, werken voor die Chineze man. Waarschijnlijk zal hij ons niet betalen en als hij ons betaald dan is het veel minder dan wat we bij hemzelf kunnen verdienen. Ik heb in een halve dag al meer verdiend dan de meeste die voor Don werken in een hele dag verdienen bij hem. Ik vertrouw hem echt niet meer, kan niet wachten tot we naar dat andere hostel vertrekken.
Tijd voor een douche om al het zweet en stof eraf te wassen. Na een heerlijk vervrissende douche heerlijk gegeten. Voedsel is goed na een dag hard werken en de hele dag in de brandende zon lopen. Na het eten naar Dan Murphy’s gelopen. Nu niet om even snel iets te kopen, maar om rond te kijken. Wat een mega grote winkel, voelde me net een kind in een snoepjesfabriek. De rest van de avond buiten en binnen gezeten, beetje gekletst. Ik heb me vooral niet druk gemaakt, volgende dag weer een dag werken, kan mijn energie beter sparen. Rond elf uur lag ik in bed, tijd om energie op te doen voor weer een dag werken.

Woensdag moest ik kwart over zeven op de boerderij zijn. De straat van de boerderij zo gevonden, maar dan de boerderij nog. Alles lijkt zo op elkaar en we hadden beiden niet goed opgelet welke boerderij het is. Na wat gezoek hadden we ‘onze ‘ boerderij op tijd gevonden. Klaar om weer een dag druiven te plukken. Ik heb tot aan de lunch aan een stuk doorgeplukt. Ik had geen lunchpauze, we waren klaar. Alle druiven die geplukt moesten worden waren geplukt. Ze wilden niet aan een nieuw veld beginnen omdat in verband met nieuwjaar het werk voor drie/vier dagen stil ligt. Ik moest nog op Raff wachten tot ik terug naar huis kon.
Terug thuis was het tijd voor een verfrissende douche. Na een tijdje te hebben gerelaxt zijn we weer naar Dan Murphy’s gegaan, nu om inkopen te doen voor de nacht. Een klein flesje champagne om om middernacht te kunnen openen. Terug van inkopen doen even een uurtje geslapen, nou ja geprobeerd het was erg warm om te slapen. Aan het begin van de avond kwam Don naar ons huis om wiet en xtc te verkopen, zodat we lol konden hebben tijdens nieuwjaar. Het is dat ik er zelf met mijn neus bovenop stond, anders had ik het echt niet geloofd.
De hele avond gezellig met de meeste jongens in de tuin gezeten. Heel gek idee, tijdens nieuwjaar buiten zitten. Rond tien uur zijn Raff en ik naar de rivier gelopen. Daar was een concert bezig, het was er ontzettend druk met mensen, kraampjes, kermisattracties voor kinderen en om twaalf uur een vuurwerkshow. Zelf vuurwerk afsteken is illegaal in Australie. Wanneer je buiten liep hoefde je niet continu op te passen, hoorde je niet overal knallen en de lucht was niet continu gevuld met vuurwerk. Dat vond ik niet zo erg. In Nederland is er een beetje teveel vuurwerk naar mijn idee. Ik geniet meer van één goede vuurwerkshow dan van zo ontzettend veel vuurwerk. Wat ik wel gemist heb zijn de oliebollen en de appelflappen. En dan heb ik van die lieve vrienden in Nederland die dan even nog een extra foto sturen om me jaloers te maken. Bij deze, bedankt.
We hebben eerst een rondje gelopen langs alle kraampjes en over het veld. Er hing een hele gezellige sfeer. We zijn ergens in het gras gaan zitten om naar het concert te kijken/luisteren, om te wachten tot het twaalf uur is.
Vlak voor twaalf uur mocht ik weer een envelop open maken. Dit keer een foto van mijn beste vrienden waarmee ze mij gelukkig nieuwjaar wensen. Ik houd van jullie lieve schatten, ben zo rijk gezegend met jullie! Daarna zijn we gaan staan en iedereen begon af te tellen van tien naar nul. Om precies twaalf uur werd het eerste vuurwerk de lucht in geschoten. Voor vijftien minuten ging het aan een stuk door, een prachtige vuurwerkshow. Na de show zijn we langzaam terug gelopen naar huis. Daar zaten er nog een paar buiten. Ik ben buiten gaan zitten, heerlijk relax niet teveel doen. Gewoon genieten en kletsen. Dan merk je dat je in een kleiner stadje zit, uitgaan gebeurt niet echt. Er was, ook nieuwjaarsnacht, niet zoveel te beleven. Rond half drie ben ik naar bed gegaan, werd wel tijd om te gaan slapen na bijna 21 uur wakker te zijn.

Donderdag werd ik rond half tien wakker. Half uur voor het Nederlandse nieuwe jaar. Perfecte tijd dus. Raff was al eerder op en had pancakes voor ontbijt gehaald, om het nieuwe jaar te vieren. De hele dag hebben we niet zo heel veel bijzonders gedaan. Binnen tv gekeken, we zijn naar de supermarkt geweest, foto’s gekeken. Iedereen probeerde het te vermijden naar buiten te gaan, het was gewoon te warm. Binnen in de airconditioning was het nog enigsinds uit te houden, maar je moet je vooral niet te druk maken. Een uurtje voor de zon onder ging heb ik nog even geoefend met de poi’s. ’s Avonds niet al te laat naar bed gegaan. Ik was niet een heel bijzondere eerste dag van 2015, vooral een dag om bij te komen.

Vrijdag heerlijk uitgeslapen. Gelukkig was het niet zo warm ’s nachts dus het kon. En ik denk dat ik het nodig had, heerlijk de klok rond geslapen. Het was ongeveer 5-10 graden warmer dan donderdag. Heb buiten zijn helemaal vermeden dus. Ik moest nog wat regelen zodat ik legaal aan het werk kan op de boerderij, dat heb ik gedaan en ik ben weer met de foto’s aan de slag geweest. Wederom een heerlijk rustige dag. Maar meer kun je ook niet doen, het is gewoon te warm. De teller is boven de 45 graden geweest. Rond acht uur met een clubje buiten gezeten, omdat we dachten dat dat al wel weer kon. Maar in de schaduw stil zitten was nog steeds te warm. Naar binnen maar weer, al ben ik daar inmiddels wel op uitgekeken. Maar veel meer is er niet te doen, ik kijk ernaar uit aan het werk te gaan. Al hoop ik dat het dan niet meer zo ontzettend heet is, al voorspellen ze voor de komende week elke dag rond de 40 graden.
S’ nachts heb ik de woonkamer geslapen. Ik de slaapkamers is geen airconditioning, maar in de woonkamer en keuken wel. In de slaapkamer, met vijf anderen, met de deur dicht is het gewoon veel te warm om te slapen. Zeker omdat het ’s nachts nog steeds 25-30 graden is. Ik heb heerlijk geslapen op de bank.
Zaterdag was ik wel vroeg wakker. Er waren er een stel die naar het werk moesten, maar ja dat is het risico als je in de huiskamer gaat liggen. Vandaag weer een dag van ruim 45 graden. Op dit moment zit ik in ‘het’ shopping centre van Mildura. Binnen in het heerlijk in de airconditioning, maar net buiten, om 08.00 uur, was het al 33 graden.

Ik weet niet hoe groot het op het nieuws is in Nederland, maar er zijn aardig wat brandhaarden in Victoria. Op dit moment zit ik op een veilige plek. De brandhaarden die er al zijn, zijn te ver weg om gevaarlijk (voor mij) te zijn. Maar voor komende week word voor elke dag rond de 40 graden voorspeld. Extreme hitte en droogte, er kan makkelijk een nieuwe brandhaard ontstaan. Wanneer dat gebeurt dichtbij de plek waar ik nu zit kan het gevaarlijk worden hier. Maar op dit moment is er, voor mij, nog niks om bang voor te zijn.