Je hebt rare mensen op de aardbol rondlopen

Vrijdag heb ik in het winkelcentrum rondgelopen. Leuk om in de winkeltjes te kijken. Niet echt bijzondere winkels, gewone kledingwinkels en spullen om te leven. Maar overal is uitverkoop, dat is niet vervelend. Wat wel raar is om te zien ’back to school’. Maar opzich wel logisch, het is hier nu zomervakantie. Raff en ik zijn ook naar het caravanpark gelopen om te vragen hoeveel accomodatie daar kost. Het was zo warm om daarheen te lopen dat ik blij was dat ik weer naar binnen kon.  Het was gewoon echt te warm om iets te doen, laat staan buiten te zijn. Zelfs in de schaduw niks doen was niet uit te houden.
Begin van de avond kwam er een enorm donkere lucht aan. Het begon zelfs even te regenen. Zodra het begon te regenen zijn we met een clubje naar buiten gegaan voor een wandeling. Maar echt nat werden we niet, zodra we buiten waren was het alweer haast gestopt met regenen. Niet echt een bui om af te kunnen koelen dus. Ook om de branden tegen te houden is het niet genoeg. Alles is zo ontzettend droog hier, dat zelfs als het de hele nacht zou regenen het nog niet genoeg zou zijn. Om half negen hadden we housemeeting. Don kwam weer vertellen hoe geweldig hij wel niet is. Ik begin het idee te krijgen dat hij het zo vaak moet vertellen omdat hij het anders zelf niet meer gelooft. Iedereen in het huis heeft drie kwartier naar zijn verhaal moeten luisteren. Het was niet zo erg als de eerste keer, maar kwam in de buurt. Hij begon mij en Raff met complimentjes te overladen in de hoop dat we bij hem blijven. Welke baan hij ook aan mij geeft, ik ga het geweldig doen. Hoeveel kratten ik vul op een ochtend is veel, ik kan bij hem veel meer geld verdienen. Ik krijg ‘maar’ twee dollar per krat, bij hem kan ik veel meer per krat krijgen. Ik geloof hem gewoon niet meer, eigenlijk nooit gedaan. Wat ik later hoorde is dat de boeren hem bellen als niemand anders bij hen wil werken. Het fruit is niet goed, het is dus veel moeilijker een krat vol te krijgen. Naar dat soort boerderijen wil ik niet gestuurd worden.
Na drie maanden zonder oven te hebben gezeten en vaak te hebben gedroomd over een cake was het dan eindelijk zo ver om er een te maken. En hij was nog goed gelukt ook. Als je een cake met twintig anderen moet delen is er al heel snel niks meer van over. Rond middernacht, na een koude douche om af te koelen, naar bed gegaan.  Ik durfde het aan in de slaapkamer omdat het geregend had. Het was er uit te houden.

Zondag werd ik al vroeg wakker omdat er mensen moesten werken. Die zouden worden opgepikt om half zes. Om half zeven waren ze er nog steeds en de eerste kwam in bed liggen om daar te wachten. Om zeven uur ging zijn telefoon, ze hoefden toch niet te werken. Dit is al de vierde keer dat zoiets gebeurt sinds ik hier ben. De eerste keer werden ze na  twee en half uur werken ontslagen omdat wat ze deden, ze verkeerd deden. Terwijl niemand ze goed uitgelegd heeft wat ze moesten doen. De tweede keer werden ze een uur later dan gezegd was opgepikt. De derde keer waren ze al na een uur terug. Aangekomen op de boerderij bleek dat er toch geen werk voor hen was. Nu de vierde keer dus dat ze, na lang wachten, te horen krijgen dat ze niet hoeven te werken. Ik weet niet of het nou toevallig nu vier keer achter elkaar gebeurt omdat we rond de feestdagen zitten of dat het altijd gebeurd. Ik ben blij dat ik zeker ben van werk.
Om half tien ben ik samen met Raff naar de kerk gegaan. Dezelfde soort kerk als ik in Coolangatta ook heen ging. Een mooie dienst en na de dienst werden we uitgenodigd voor een kopje koffie. Aardige mensen waarmee we even een praatje hebben gemaakt. Na de kerk zijn we terug gegaan naar het huis. de rest van de dag heb ik heerlijk genoten van mijn laatste vrije dag. ’s Morgens was het nog bewolkt, rond één uur kwam de zon door en werd het weer (te) warm buiten. Heb dus weer veel binnen gezeten. Maar het was niet zo warm als de twee dagen daarvoor. Aan het einde van de middag ben ik buiten gaan zitten om een boek te lezen. Welliswaar in de schaduw, maar buiten zitten was mogelijk zonder binnen vijf minuten helemaal bezweet te zijn. Heb heerlijk genoten van het even alleen zijn, even alleen met mijn boek. Na paar dagen met iedereen ‘opgesloten’ te zijn het huis was dat heerlijk. De rest van de avond in het huis rondgehangen. Beetje kletsen, proberen een ‘normaal’ leven te leiden in het kleine volle hok. Rond elf uur naar bed gegaan. Was nog niet echt moe, maar de volgende dag zou vroeg beginnen. Een beetje slaap voor een werkdag is toch wel fijn.

Maandag begon voor mij al vroeg. Om zes uur ging de wekker om anderhalf uur later te beginnn met werken. Dit keer konden we de boerderij zonder problemen vinden. Ik ben om half acht begonnen met druiven plukken, om tien uur had ik een kwartier pauze. Even snel naar de wc en door met druiven plukken. Ik krijg betaald voor hoeveel kratten ik vul met druiven, niet per uur. Het is dus de moeite waard om door te gaan met plukken. Inmiddels was het al aardig warm en in de schaduw staan was al zo goed als onmogelijk. De zon was volop aan het schijnen. Om half één had ik lunchpauze. Ik ben naar het kantoor gelopen om heerlijk in de airco te kunnen eten. Inmiddels was het al bijna 40 graden. Dronk zoveel water dat ik niet echt honger had. Rond twee uur was ik klaar met plukken, maar Raff moest nog doorwerken. Hij haalt alle volle kratten op uit het veld en maakt ze klaar voor transport. Ik kon dus nog niet terug naar huis. Ik heb gevraagd of ik door mocht gaan met plukken, maar dat mocht niet. Ik heb Raff geholpen met het ophalen van alle kratten, toen er niet zoveel meer was heb ik vast alle spullen bij elkaar gezocht zodat we naar huis konden.
We waren als een van de eerste thuis. Wat goed was, heerlijk gelijk naar de douche. Omdat we twee douches met 32 mensen moeten delen, kan er een lange wachtrij ontstaan. Na de douche niet zoveel meer gedaan. Ik was moe van werken. Beetje voor de tv gehangen, vooral veel binnen gebleven. De hele hele dag buiten gewerkt en het was nog steeds erg warm om buiten te zijn. Binnen was de airco aan, veel betere temperatuur. Rond tien uur ben ik naar bed gegaan. Tijd om te gaan slapen na een eerste werkdag in het nieuwe jaar.

Dinsdag ging mijn wekker al om vijf uur. We zouden een uur eerder starten met werken om wat langer van de koelte te kunnen genieten. Het zou nog warmer worden dan maandag. Ik ben om half zeven begonnen met plukken. In het begin was het heerlijk. De zon was nog niet zo hoog en ik stond daardoor nog in de schaduw. Ook was de temperatuur nog ‘maar’ 25 graden ongeveer. Toen ik na anderhalf uur in de zon kwam te staan werd het al snel een stuk warmer. Maar ik bleef rustig doorgaan met plukken, water drinken en zonnebrand smeren. Rond een uur of tien waren we klaar op het veld waar we aan het plukken waren. Alle druiven waren geplukt. We werden naar een ander veld gestuurd. Op dat veld stonden de struiken een kwartslag gedraaid te opzichte van het eerste veld. Dat was gunstig met de zon. Door half onder de struiken te gaan staan stond ik grotendeels in de schaduw. Wat toch echt beter is dan in de brandende zon staan. Omdat het zo warm was, 39 graden inmiddels, mochten de plukkers om half twee stoppen met plukken. Ook dit keer moest Raff doorgaan met het ophalen van de kratten. Alle kraten moeten naar de koeling, anders kunnen ze weg gegooid worden.  Dit keer mocht ik wel doorgaan met plukken, wat ik dan ook heb gedaan. De eerste dagen moesten we de trossen controleren op kleine en kapotte druiven. Die moesten er tussenuit geknipt worden. Dat kost aardig wat tijd. Bij het tweede veld van vandaag moesten we wel controleren maar de kleintjes hoefden er niet uit gehaald te worden. Dat scheelt heel veel tijd. Hierdoor waren er heel veel kratten die opgehaald moesten worden. Rond half vier ben ik gestopt met plukken en ben gaan helpen met de kratten ophalen. Door de hitte was dat nog zwaarder dan anders. We moesten de kratten van de grond op een pallet achterop een trekker tillen. De laagste lagen gaan nog wel, maar het moet acht lagen hoog. Om een krat bovenop de zevende laag te zetten moet ik mij helemaal uitstrekken, ik kom er nauwlijks bij. Rond half zes waren we eindelijk klaar met alles. Alles was opgehaald en klaar om vervoerd te worden. Vervoerd naar een andere boerderij, van dezelfde eigenaar, waar het verpakt word.
Terug in het huis waren de anderen ook net thuis gekomen. Iedereen wilde op hetzelfde moment gaan douchen, wat niet werkt natuurlijk. Ik heb mijn spullen in de rij gelegd en moest wachten op mijn beurt. Heel erg vervelend. Na een lange, hete werkdag, vies van zweet, zonnebrand, zand en druiven heb je gewoon een koude douche nodig voordat je iets anders kan gaan doen. Ik ben buiten gaan zitten met een koud biertje om te wachten tot de douche vrij zou zijn. Na eindelijk opgefrist te zijn door een koude douche, voelde ik me weer wat beter. Eten had ik de hele dag bijna niet gedaan. Het was gewoon te warm om te eten, ik probeerde het wel maar ik kon het simpelweg niet weg krijgen. Waarschijnlijk was ik vol van al het water drinken. Ik geloof dat ik over de hele dag zes á acht liter water gedronken heb. Ook in avondeten had ik geen trek. Een fles water, dat ging er wel in. Rond tien uur ging ik weer richting bed. Dag was lang genoeg geweest.

Woensdag ging mijn wekker weer om vijf uur. Klaarmaken voor weer een warme werkdag op de boerderij. Toen we aankwamen bij de boerderij bleek dat Raff vrij was. Hij wist het wel, maar was het vergeten. Hij vroeg of hij ook mocht plukken, maar er waren genoeg plukkers dus dat kon niet. Hij is terug naar huis gegaan en ik zou hem bellen als ik klaar was, dan zou hij me op komen halen. Wederom was het weer een hele warme dag om te werken. Inmiddels begon ik het ook wel saai worden. De hele dag hetzelfde doen, op dezelfde plek zijn, niet tot nauwelijks sociaal contact. Het is heerlijk om eigen muziek te kunnen luisteren, na te kunnen denken. Maar na een paar uur is het wel genoeg geweest, helemaal na een paar dagen. Mijn Chineze collega’s zijn ook in de pauze niet heel sociaal. Als ik ze een vraag stel reageren ze wel, maar vragen stellen doen ze niet. Eigenlijk praten ze alleen maar Chinees met elkaar.  
Om half een waren we klaar met plukken. Er waren genoeg kratten gevuld voor die dag. Ik wist het al iets eerder, had Raff al gebeld. Ik kon zo instappen en we gingen direct naar huis. Raff was een heerlijke lunch voor ons aan het maken. Hij houd van koken en had nou de tijd, die kans heeft hij gegrepen. Na een opfrissende en afkoelende douche kon ik aanschuiven. Na de lunch ben ik even op bed gaan liggen om een half uurtje te slapen. Daarna zijn we rond gaan kijken waar we willen gaan wonen. Onze twee weken accomodatie bij Don is al bijna over, we moeten dus op zoek naar wat nieuws. We hebben bij de caravan parken gevraagd hoe duur het is om daar een caravan te huren. Nummer twee was direct raak. Niet in het dorp, dichtbij de boerderijen en alle rust om ons heen, precies wat we willen. Plus het is nog eens goedkoop, ook niet onbelangrijk. We hadden gelijk ruim de gelegenheid om vrijuit te praten. Over Don, het huis, de boerderij. In het huis moeten we toch oppassen wat we zeggen over Don, we willen niet te hard roepen wat we van plan zijn dat kan tegen ons gaan werken. Wat en hoe precies moeten we nog even kijken, maar Don is zo verkeerd bezig dat er wat aan gedaan moet worden. We zijn van plan om hem aan te geven ergens, zodat hij moet stoppen met waar hij mee bezig is nu. Ook willen we een andere boerderij zoeken, een boerderij waar wat meer mensen uit Europa werken, is wat gezelliger.
Rond zes uur waren we weer terug in het huis. Inmiddels was iedereen alweer thuis, tijd om te hangen voor de tv. Na ongeveer een half uur kregen Raff en ik een telefoontje van Don. We hebben hem betaald om twee weken in zijn huis te wonen en dat hij werk zoekt voor ons. Omdat wij zelf werk hadden gevonden mochten we niet langer in zijn huis zijn. We kregen een uur om onze spullen te pakken en zijn huis te verlaten. We hadden geluk dat we net bij het caravanpark waren geweest, die konden we nu bellen of ze voor de aankomende nacht al plek hadden. Gelukkig hadden ze dat, anders stonden we echt op straat. Probeer om zeven uur  ’s avonds nog maar een slaapplek te vinden in een niet toeristische plek. Lekker rustig op de bank hadden was er niet meer bij. Al onze spullen bij elkaar rapen en inpakken. Om half acht was Don bij het huis. We kregen onze deposit terug, maar de rest konden we naar fluiten. Toen we terug naar binnen wilden lopen om afscheid van iedereen te nemen, riep Don ons terug. ‘Ik dacht dat jullie NU gingen vertrekken’. Gelukkig mochten we nog wel naar binnen om afscheid te nemen en onze laatste spullen te pakken. Op het moment dat wij vertrokken kwamen er twee nieuwe meiden in het huis. Met Raff en mij was het huis vol, wij moesten gewoon plaats maken voor twee nieuwe mensen die voor hem willen werken.
Na afscheid te hebben genomen zijn we in de auto gestapt en naar het caravan park gereden. Daar hebben we ingecheckt en zijn naar onze ‘bungalow’ gelopen. Komende tijd leven we samen in een soort bungalow met alles wat we nodig hebben. Een bed, een keukentje, een tafel, ruimte, grote keuken dichtbij. Het enige nadeel is dat de wc en douche wat verder lopen is. Maar daardoor voelt het juist heel erg als vakantie, wat dan wel leuk is. We hebben ons een beetje geinstalleerd in ons nieuwe plekje. Verder hadden we niet echt zin om iets te gaan doen, de rest komt de volgende dag wel.

Donderdag ging mijn wekker om half vijf. We wilden om half zes vertrekken omdat we tien voor zes op het de boerderij moesten zijn. Ik ben om zes uur begonnen met plukken. Muziek in en nog even genieten van de koelte, voordat de zon begon te branden. Al snel begon de zon te branden en werd het heet. Raff had een gesprek op kantoor en zou daarna weer de kratten ophalen. Maar hij kwam maar niet langs en er waren twee anderen die het werk deden. Toen ik lunchpauze had probeerde ik hem te bellen, maar hij nam niet op. Rond één uur kwam hij naar mij toe. Hij was klaar met werken voor donderdag. Hij was overgeplaatst naar het inpakken van de druiven, heerlijk in de koelruimte en niet meer in de brandende zon. Ik ben jaloers, maar ik ga proberen of ik ook daarheen overgeplaatst kan worden. Ik was bezig in een rij met druiven plukken. Zodra in die rij alle druiven geplukt waren was ik ook klaar met werken. Raff ging mij helpen, hierdoor ging het wat sneller. Toen ik nog niet klaar was met die rij kwam mijn manager naar mij toe om te zeggen dat ik moest stoppen met plukken. Alle kratten moesten nog opgehaald worden en het zag ernaar uit dat het snel zou starten met regenen. Voordat het gaat regenen moeten alle druiven opgehaald zijn, anders kunnen ze weg gegooid worden en dat is zonde. We hadden een boodschappenlijst gemaakt en hebben, voordat we naar huis gingen, eerst boodschappen gedaan. We hadden nu genoeg ruimte voor onszelf en konden dus wat ruimer inkopen. We hoefden niet te bedenken of het wel in de koelkast past omdat we die moeten delen met nog 30 anderen. Terug thuis eerst alle boodschappen in de koelkast en vriezer gedaan. Daarna konden we heerlijk gelijk door naar de doucne. Niet te hoeven wachten omdat er nog tien anderen zijn die eerst willen. Heerlijk, we zijn er echt op vooruit gegaan.
’s Avonds hebben we het redelijk schoongemaakt en ingericht. We hebben een lijstje gemaakt van spullen die we nog missen, dat is gelukkig niet veel. We zijn rond negen uur al naar bed gegaan. Moe van een week hard werken, het hete weer. We hebben nog even tv gekeken, maar ik ben vrij snel in slaap gevallen.

Vrijdag moest Raff werken. Tegen mij was gezegd dat ze nog niet wisten of ze me nodig hadden. Ik ging dus voor de zekerheid maar gewoon met Raff mee. Hij moest er om zes uur zijn, we waren er dan ook om zes uur. Maar na een half uur wachten was er nog niemand. We hoorden dat ze pas zeven uur zouden starten met werken, terwijl tegen ons duidelijk zes uur was gezegd. Beetje jammer dus, maar we zouden nog een half uur moeten wachten. Gelukkig was het, ondanks de regen, totaal niet koud. Vergeleken met de dagen ervoor wel, maar toch was het nog steeds bijna 30 graden. Toen de manager kwam bleek dat er voor mij geen werk was, ik ben weer terug naar huis gegaan. Raff zou mij bellen zodra hij klaar was met werken, dan kon ik hem weer oppikken. Er waren wat dingen die ik op de laptop wilde doen. Bezig met mijn foto’s, stukje van deze blog schrijven, daar ben ik mee aan de slag gegaan. Muziekje aan en ik ben goed bezig geweest. Om elf uur belde Raff mij al, hij was al klaar met werken. Ik ben hem gaan halen.
’s Middags zijn we samen naar Mildura gegaan. Rondkijken in het centrum voor kleren, andere dingen die we nodig hebben niet uit de supermarkt. Terug van het centrum hebben we niet zoveel meer gedaan. We hebben er een luie middag van gemaakt en onze lachspieren getraind. Rond een uur of een ben ik gaan slapen. Heerlijk de wetenschap dat er de volgende dag geen wekker gaat.

Zaterdag werd ik rond acht uur wakker na een nacht heel goed slapen. Had ik nodig denk ik. We besloten de dag heerlijk rustig aan te doen, maar wel dingen te doen. We zijn naar Mildura gereden om even gedag te zeggen tegen de mensen met wie we hebben samengewoond. Dat was een leuk en gezellig weerzien. Op de twee personen na die we niet kennen was er niks veranderd. We hebben nog weer een rondje gelopen in het winkelcentrum, maar niet meer winkels gezien dan waar we echt moesten zijn. Ik moest naar het postkantoor en de bank.
Rond lunchtijd zijn we terug gereden naar het caravan park. Ik heb even op bed gelegen en daarna weer bezig geweest op de laptop. Omdat we naast het vliegveld wonen wilde ik daar even kijken. Ik ben er aan het eind van de middag heen gelopen. Een wandeling van nog geen half uur, heerlijk om er even uit te zijn. Helaas was het vliegveld niet veel. Letterlijk een aankomst en een vertrekhal, wat eigenlijk een grote hal is. Geen winkeltjes iets dergelijks. Een mega groot verschil met schiphol. Maar vanaf dit vliegveld heb je geen internationale vluchten en zo’n vijf vluchten per dag. Niet de moeite om het groot te maken dus.
’s Avonds hebben we rondgehangen op het park. Kennis gemaakt met meer bewoners van het park. Maar we zijn op tijd in bed gaan liggen. Eerst een film gekeken om daarna bij te slapen.

Zondagochtend wilden we naar de kerk gaan. Tenminste dat was de bedoeling. Toen ik wakker werd vertelde Raff mij dat hij om drie uur ’s nachts gebeld was door een onbekend nummer. Hij was te laat met opnemen en kon niet terug bellen. Ik keek op mijn mobiel en zag dat ik gesmst was. Alle 32 bewoners van Dons huis waren eruit gezet om middernacht. Ze hadden ’s nachts in een half uur al hun spullen moeten pakken en hadden op de parkeerplaats naast de rivier geslapen. Wij zijn zo snel mogelijk naar hen toe gegaan om te kijken hoe we hen kunnen helpen en het hele verhaal te horen. We waren rond negen uur bij hen, maar veel meer doen dan wachten konden we niet. We hebben hun spullen naar het politiebureau vervoerd, zelf zijn ze gaan lopen. Daar konden we niks meer dan wachten. Wachten op geld, op antwoorden, op wat er gaat gebeuren, er was zoveel onduidelijk. Rond een uur zijn Raff en ik naar het caravanpark van Don gereden. Daar kregen we nog meer verhalen te horen. Hoe meer verhalen over Don ik te horen kreeg, hoe bozer ik werd. Ik wist niet dat mensen zo slecht kunnen zijn.
Omdat we niet veel meer konden doen dan wachten zijn Raff en ik terug gegaan naar het caravanpark, we wilden daar wat doen, maar dat ging op die manier niet. Ik ben even in bed gaan liggen, maar voelde me haast schuldig dat ik een bed had terwijl zij op straat hadden moeten slapen. Aan het einde van de middag zijn we weer naar de groep terug gegaan. Ze hadden inmiddels wat antwoorden en wat te vertellen. We hebben ze geholpen met het zoeken van een slaapplek, Raff en ik hadden paar dagen eerder al heel wat afgezocht en wisten dus ongeveer wel waar een slaapplek te vinden is. Van sommigen hebben we toen al afscheid genomen, die zouden de volgende dag vroeg vertekken. Anderen zouden we de volgende dag nog zien.
Raff en ik moesten voor het donker terug zijn op het caravan park, de auto heeft geen koplampen. Via telefoon hebben we ’s avonds nog contact gehouden met de groep, maar er gebeurde niet veel meer. Behalve dat iedereen een slaapplek aan het zoeken was.

Maandag heb ik ’s morgens eerst gewerkt. Ik ben om half zeven begonnen met druiven plukken. Raff was vrij, hij heeft mij afgezet op het werk en hij zou mij weer oppikken zodra ik klaar was. Omdat het ’s middags weer zou gaan regenen was ik al vroeg klaar. Achteraf kwam dat heel goed uit. Om twaalf uur was er tegenover het politiebureau een intervieuw met de pers over wat er is gebeurd met Don. Ruim de halve groep was aanwezig. We kregen informatie over wat te doen zodat Don moet stoppen met wat hij doet. Er werden voor het nieuws die avond wat groepsshots genomen en ik en Patrick werden geintervieuwd over wat er is gebeurd.
Toen het nieuws klaar was met filmen zijn we allemaal aangifte gaan doen tegen Don. Wederom buiten bij het politiebureau gezeten, wachten op onze beurt. Om half vier waren Raff en ik eindelijk aan de beurt. We hebben, net als ongeveer dertig anderen aangifte gedaan. Om half vijf zou er bij die bibliotheek een meeting met de krant zijn. Toen we daar waren kregen we te horen dat, vanwege de veiligheid van iemand, de meeting niet door zou gaan. Na afscheid genomen te hebben van bijna iedereen, er zijn er van de hele groep maar een handjevol die in Mildura blijven, zijn Raff en ik terug gegaan naar het caravan park. We waren op van twee lange dagen wachten, veel emoties en rare dingen die gebeurden.

Nu is het dinsdagochtend. Ik ben vrij, Raff heeft gewerkt maar is ook alweer klaar. Afgelopen nacht heeft het veel en hard geregend. We gaan vandaag kijken wat we verder kunnen doen tegen Don. De politie gaat zijn best doen, maar Don kent de regels iets te goed. Het is lastig om hem de mond te snoeren.

Voor degene die het interesant vinden: google maar eens op 'Don Mildura'. Je krijgt dan een aantal artikelen en filmjes over hem. Sommige klinken te bizar om waar te zijn, maar helaas zijn ze echt waar. Het is dat ik er zelf met mijn neus bovenop zit, anders weet ik niet of ik het zelf wel zou geloven. 
Hier zijn alvast een paar links:
- https://www.facebook.com/video.php?v=1002119843144331&pnref=story (ik in het nieuws, ook als je geen facebook hebt kun je deze link bekijken)
- https://www.youtube.com/watch?v=jO3sEujf5lE (australische versie van 'opgelicht' twee jaar terug)
- http://www.sunraysiadaily.com.au/story/2812220/backlash-investigations-into-backpacker-exploitation-incidents/?cs=1511 (dit staat vandaag in de krant hier)