Noordereiland

Woensdagavond ben ik veilig in Auckland aangekomen. In Australië kwam ik niet zoveel Nederlanders tegen, in het vliegtuig zat ik naast een Nederlander. En in de bus van het vliegveld naar de stad waren 6 van de 10 Nederlands. Na drie vluchten op één dag (dat kan ik ook niemand aanraden) was ik in Nieuw-Zeeland. Nieuw-Zeeland is nog strenger bij de grens dan Australië, maar ik ben zonder kleerscheuren de douane doorgekomen. Ik heb mijn spullen in het hostel gezet, boodschappen gedaan en naar de bibliotheek gelopen voor wifi. Even iedereen laten weten dat ik veilig geland ben.

Donderdag ben ik naar het kantoor van Stray gelopen om een hop on hop off bus te boeken. Geen zorgen over vervoer, nieuwe mensen ontmoeten, activiteiten samen doen, hostel word voor me geboekt en vrijheid. Kortom ik hoef alleen nog maar te genieten. Omdat er op vrijdag geen bus rijd, heb ik nog een extra nacht in het hostel bijgeboekt.
Het zonnetje scheen heerlijk, dus heerlijk naar buiten de stad verkennen. Ik ben richting het water gelopen, bleek The Volvo Ocean Race daar te zijn. Ik kon door een boot op ware grote heen lopen, kleine ruimte waar ze moeten leven zeg. Was heel veel informatie te lezen en horen over de trip: de route, het leven op de boot, de teams, alles eigenlijk. Er was een kleine soort bioscoop ingericht als boot. Daar waren korte filmpjes te zien over het leven op de boot. Hard werken en weinig slaap, best indrukwekkend om te zien. En natuurlijk de 'echte' boten waren te bewonderen. Daaraan waren ze druk aan het werk, die moeten snel weer het water op. Nadat ik dat allemaal gezien had ben ik verder door de stad wezen lopen. Paar souvenirwinkeltjes bekeken, maar ben vrij snel terug gaan naar hostel. Na het eten ben ik weer even op de wifi geweest. Nu kan het nog, eenmaal in de bush moet ik het echt zonder doen. In het donker nog een rondje door de stad gelopen, leuk om alle verlichting te zien. Vooral de skytower valt op.

Vrijdag heb ik rustig aan gedaan met opstaan en ontbijten. Ben weer een rondje door Auckland wezen lopen, maar nu een andere kant op. Ik wilde ergens in een pakje gaan zitten, maar het begon te regenen. Ben terug naar het hostel gegaan om mijn tas in te pakken. Een het eind van de middag ben ik naar een massagesalon geweest. Ik heb al een aantal weken last van mijn schouder, misschien helpt dat. Het was iig heerlijk ontspannend. De avond heb ik in het hostel gezeten, gezellig kletsen met anderen. Hun verhalen en tips (mijn bucket-list word steeds langer en langer) over Nieuw-Zeeland en de rest van de wereld.

Zaterdag begon de reis. Om half acht zou de bus vertrekken, ik moest dus vroeg opstaan. Ik stapte op op de eerste oppiklocatie in Ackland. Nadat iedereen in de bus zat, gingen we naar het kantoor van Stray. Daar kregen we uitleg over hoe alles precies werkt, wat er van ons verwacht word en wat wij van Stray mogen verwachten. Dat is allemaal vrij simpel, was zo gebeurd dus. Het is een bus die op plekken komt waar andere toeristen niet komen, er is continu een tourguide aan boord. Hij (zij) verteld wat er te doen is, gratis of niet. Zij boeken de tour/attractie en hostel voor ons. Alles is dus tip top geregeld. Vanaf daar zijn we verder gaan rijden naar Raglan. Onderweg zijn we op een paar plekken gestopt om even de benen te strekken. In Raglan sliepen we missen in de bush, met uitzicht (in de verte) op zee. Ik ben smiddags voor een wandeling door het bos gegaan. De meeste gingen naar het strand aof surfen. Maar daar had ik, gezien de grote kans op regen, niet zo zin in. De wandeling was door mooi bos, klimmen met handen en voeten soms. Na ongeveer twee uur lopen begon het heel hard te regenen. Maar dat was mooi om te zien. Na een uurtje in de stromende regen te hebben gelopen was ik terug. Tijd voor een douche. Niet lang daarna kwamen ook de anderen terug van het strand. Savonds hebben we met z'n allen in de huiskamer gezeten. Toen het al een tijdje goed donker was ben ik stukje buiten gaan lopen. Op zoek naar glowworms. Die heb ik gevonden. Grappig om allemaal lichtpuntjes in het bos te zien.

Zondag begon al vroeg. Om acht uur uiterlijk zou de bus vertrekken, wat net op het nippertje gelukt is. We zijn naar Waitomo Cave gereden. Ik ben meegegaan met een bush wandeling, er waren verschillende opties waaruitgekozen kon worden. Een mooie wandeling door de bush naar een cave. Prachtig om te zien. De wandeling zelf was niet lang, maar wel erg mooi. Terug bij de bus konden we kiezen, of zelf teruglopen naar het dorp of met de bus. Ik ben voor de wandeling gegaan. Over heuvels, langs koeien, genieten van het prachtige landschap. Het zonnetje scheen heerlijk, terwijl er flink wat regen voorspeld was. Als je een keer knipperde tijdens het rijden had je het dorp gemist, ongeveer die grote. Maar we konden het terug vinden. Daar moeten we wachten op anderen die een andere toer in de Cave gingen doen. Dat duurde wat langer dan normaal, maar op de parkeerplaats hebben we ons vermaakt. Rugby is de nationale sport van Nieuw-Zeeland. Op die manier bal leren gooien, gelijk elkaars namen leren kennen. Toen we compleet waren zijn we naar een iets groter dorp gegaan om in de supermarkt of wat je zelf wilde je lunch te kunnen halen. Na de lunch zijn we naar Rotorua gereden, daar hebben we iemand afgedropt en zagen we de plek waar we maandag heen zouden gaan. Wij zijn nog een stukje verder gereden om aan het water bij de Maori te slapen.
We werden verwelkomd in de bus met Kia Ora. We moeten haar volgen naar Rangitihi, langzaam lopen en voordat we naar binnen mochten schoenen uit. Buiten moesten de vrouwen voorop lopen en de mannen achteraan, om de vrouwen te beschermen. Binnen zaten de mannen voor de vrouwen. Daar werden we begroet met een toespraak in Maori taal. Gaaf om te horen, maar ik kon er niks van verstaan. Na de begroeting moesten we elkaar begroeten zodat we allemaal een grote familie zijn. Twee keer je neus tegen die van de ander duwen. Je deelt elkaars adem, dan ben je samen één. Vandaar dat de Maori zulke platte neuzen hebben. Na het hele ritueel waren we part of the family en mochten we alles op het terrein gebruiken. We zijn naar de keuken gegaan om te helpen met het eten klaarmaken. Het rook heerlijk en zag er erg goed uit. Volgens traditie eerst de vrouwen, zodra alle vrouwen eten mogen de mannen opstaan om hun borden te vullen. Na het eten hebben we gezamenlijk de afwas gedaan, bedden opgemaakt en alles klaargemaakt voor de nacht. Toen dat allemaal gebeurd was kregen we een culturele voorstelling. Maori mensen in traditionele kleding deden traditionele dans en zang. Daarbij legden ze achteraf uit wat ze hadden gedaan, omdat er wel echt een betekenis aan zit. Na een tijdje gingen de mannen naar buiten om iets te leren, vrouwen bleven binnen om met de poi te oefenen. Na een tijdje oefenen, wat het ziet er veel makkelijker uit dan het is, kwamen de mannen in traditionele kleding weer binnen. We hebben elkaar laten zien wat we hadden geleerd. We kregen nog een afsluitingslied te horen en het was tijd voor de groepsfoto. Na de groepsfoto mocht iedereen zijn eigen ding doen. Douchen, meer foto's maken, vragen stellen. Ze hebben ontzettend veel te vertellen, heel interessant om zo in de cultuur te duiken. De nacht hebben we met zijn allen in een grote zaal geslapen.

Maandagochtend was er een heerlijk ontbijt voor ons klaargemaakt. We moesten de spullen opruimen en om acht uur vertrokken we. Ik heb ze nog bedankt dat we deel van hun familie mochten zijn. We zijn naar Rotorua gegaan. Ik heb daar samen met drie Nederlandse meiden rondgelopen. Hot springs, botanical gardens, art museum en winkels bekeken. Wat een heerlijke lucht hangt er toch om die hot springs heen, ben toch heel blij dat ik daar niet hoefde te eten. We hebben ons daar wel vermaakt, maar het is wel een erg toeristisch dorpje wat dan wel jammer is. Rond een uur vertrokken we richting onze volgende slaapplek, een culturele stop in Inufanua. Onderweg zijn we gestopt bij de grootste natuurlijke Mud Spa ter wereld.
Aan het begin van het grootste, door mensen gepland, bos kwam er iemand van Natimanua in de bus. Hij heeft ons van alles uitgelegd over het bos, zijn tripe en we konden vragen stellen. Na een poosje stopten we langs de kant van de weg om daar het bos in te lopen, rotstekeningen bekijken. In niks te vergelijken met dat van Aboriginals. Hij heeft uitgelegd wat er stond en wat het betekent. Zeven boten met de neus richting het noorden. Daar kwamen ze vandaan in zeven kano's, honderden jaren geleden. Waar Wahiti ligt, daar denken ze allemaal verschillend over, maar het is in het noorden.
Volgende stop was bij een mooie waterval. De grens van hun grondgebied. De naam van hun tripe betekend 'hart', omdat ze in het hart van het Noordereiland leven.
Aangekomen bij het huis werden we wederom verwelkomd met een toespraak in Maori. Maar verder was het veel informeler dan zondag. Na het uitladen van onze spullen hadden we tijd om rond te kijken voordat we aan onze workshop zouden beginnen. Weer aan de rand van een meer, maar nu een stukje hoger. Aan de rand van Lake Aniwhenua. Konden dus over het hele meer heen kijken, wat echt ontzettend mooi was. Zeker tijdens zonsondergang, toen de kleuren in het water weerspiegelden. Ons avondeten, Hangi, werd op een traditionele manier klaargemaakt. Gestoomd onder de grond. Wij kregen te zien hoe het onder de grond werd gelegd. Daarna was het tijd voor de workshops. Ik had voor de workshop weaving gekozen. Ik ging een armband vlechten. Leuk om te doen en iets wat niet veel moeilijker is dan het lijkt. Na de workshop had ik nog tijd voor mezelf. Om kwart voor acht werden we geroepen, het eten zou onder de grond vandaan worden gehaald. Wij mochten weer toekijken en vragen stellen. Daarna werd het in de eetkamer klaargemaakt. Normaal gebeurd dat achter de schermen, maar speciaal voor ons deze keer niet. Toen mochten we eten. Het was een heerlijke maaltijd! En, zoals een echte Maori traditie, er was meer dan teveel eten. Na het eten werd ons uitgelegd waarom. Het ergste wat je kan overkomen is dat je gasten zonder eten komen te zitten. Als ze weten dat er twintig gasten komen verdubbelen ze dat en dat nog een keer, voor zoveel gasten gaan ze koken. Het overgebleven eten word niet weggegooid, zelfs de restjes op de borden niet. Het goede eten moesten we inpakken en dat zou de dag erna voor kinderen zijn die thuis nauwelijks eten hebben. De restjes van de borden worden in een grote emmer gedaan voor de varkens. Niks word werd weggegooid. Nadat wij alles hadden opgeruimd zijn de meeste naar bed gegaan. Ik ben nog buiten blijven zitten, nog meer verhalen over Maori horen.

Dinsdagochtend zijn we met z'n allen naar de school in Murupara gegaan. Door ons bezoek leren de kinderen dat de wereld groter is dan alleen hun woonplaatsje en bos. In de klas werden we met een Powhiri begroet door de kinderen. Daarna was er tijd om vragen te stellen en elkaar beter te leren kennen. Mega groot verschil tussen hun jeugd en mijn jeugd. Jagen en vissen bijvoorbeeld zijn hele normale dingen voor hun. Afscheid nemen was lastig maar moest toch.
In de bus begonnen de zenuwen te komen. Op weg naar Taupo om daar uit een vliegtuig te gaan springen. De rit naar Taupo was lang en we waren vooral ook elkaar zenuwachtig aan het maken. Op een parkeerplaats midden in Taupo stond er een limousine voor ons klaar. Degene die parachute zouden gaan springen werden daarin meegenomen naar het vliegveld. Op het vliegveld kregen we te horen welke opties er waren voor filmen van de sprong. Na een keuze te hebben gemaakt moesten we nog naar een veiligheids filmpje kijken. Aan het einde kregen Rosie, Eveline en ik te horen dat we in het eerste vliegtuig zaten. Wij konden dus gelijk het pak aantrekken. Tijdens het aantrekken kwam mijn partner naar mij toe om zich voor te stellen, Michael. Toen ik pak aanhad gaf hij nog een snelle instructie en eerste interview voor de video. Toen was het wachten op het vliegtuig. Na kwartiertje wachten konden we instappen. Ik zat bijna achteraan, moest er dus als een van de eerste in. Nauwelijks tot geen beenruimte want we zaten met 17 man opgepropt in een klein vliegtuigje. Best wel apart om achteruit in een vliegtuig te zitten. Achteruit rijden, opstijgen en vliegen. We zouden twintig minuten moeten stijgen voordat we op goeie hoogte zouden zijn. Geniet maar van het uitzicht was de tip. Na ongeveer tien minuten stijgen werd mijn harnas vastgemaakt aan die van Michael. Op 12.000 voet ging de deur open, sprongen er twee uit het vliegtuig. De deur ging weer dicht en wij gingen verder omhoog naar 15.000 voet. Daar ging de deur weer open en sprongen we er allemaal een voor een uit. Ik moest als een banaan tegen Michael aan hangen, voeten tegen elkaar en eigen harnas vast houden. Toen ik een klopje op mijn arm kreeg mocht ik die loslaten. Ik probeerde me zo snel mogelijk te focussen op de horizon. De eerste paar seconden tol je zo om de rondte dat dat nog vrij lastig is. Maar toen het wel lukte, wat een prachtig uitzicht. Vanaf die hoogte helemaal rond kunnen kijken. Dat je valt met tweehonderd kilometer per uur geeft een gevoel van enorme vrijheid. Echt een heerlijk gevoel, de wind die je voelt. Na één minuut vrije val, op 2.000 voet ging de parachute open. Nog steeds een mooi uitzicht. Het was een prachtige dag met blauwe lucht. In de verte waren wolken, maar ik heb de hele tijd de grond goed kunnen zien. In de verte bergen en onder mij grootste meer van Nieuw-Zeeland. Na een zachte landing was het dan toch echt voorbij. Nog even op de foto, harnas af en pak uit. Toen moesten we betalen. De pas van Rosie en Eveline deed het niet. We werden met z'n drieën naar een ATM in de stad gebracht. Toen we terug kwamen waren de filmpjes en foto's klaar. Er stond een computer, ik heb gelijk mijn filmpje bekeken. Zodra ik het kan uploaden komt ie ook op mijn blog te staan. We werden opgepikt door de bus om naar Wakahoro te gaan. Onderweg zijn we niet echt gestopt. De laatste tien kilometer waren ontzettend hobbelig. Zo erg dat we achterin niet eens normaal konden blijven zitten. Bij Blue Dock aangekomen konden we ons opgeven voor een activiteit voor de volgende dag. Savonds hebben we met de hele groep samen gegeten en gezellig gedaan in Blue Dock Station. Of net daarbuiten om sterren te kijken.

Woensdag begon als een echte vakantiedag. Geen wekker, zonnetje scheen, was warm, strak blauwe lucht, rustige omgeving, heerlijk! Lekker buiten in het zonnetje ontbeten, om daarna toch maar in de schaduw te gaan zitten. In de zon brandde je weg ongeveer. Ik heb heerlijk buiten gezeten/gelegen, genoten van de rust. Smiddags ben ik met Eveline naar watervallen gelopen. Uurtje lopen door mooie natuur, berglandschap blijft prachtig. Eerst keken we vanaf boven op de waterval. Daar hebben we een tijd in de zon zitten genieten. Toen zijn we nog naar beneden gelopen, gegleden is een betere omschrijving. Het was ontzettend modderig en daardoor spekglad. De bedoeling was om daar ook even te zwemmen, maar het water was zo koud. We hebben er doorheen gelopen, maar ook niet lang. We hebben heerlijk de tijd genomen voor de terug wandeling.
Toen we terug waren bij de hut kregen we te horen dat het weer voor de volgende dag erg slecht zou zijn en de wandeling die op de planning stond erg afgeraden werd. We moesten dus kiezen wat we wilden. Wel de wandeling of een andere kortere wandeling. Savonds heb ik mijn tas weer ingepakt en gezellige spelletjes gedaan.

Donderdag ging de wekker vroeg, te vroeg. Half zeven moesten we vertrekken. Het weer leek goed, maar niet zo goed als dag eerder. We zijn naar National Park gereden. Degene die de wandeling wel wilden doen kregen daar instructies. Ik had geen zin in een zware wandeling van zeven uur met een hele grote kans om zeiknat te regenen. We hebben eerst de groep succes gewenst en uitgezwaaid. We bleven met z'n zessen over. We zijn naar een waterval gereden. Een mooie waterval en set locatie voor de film Lord Of The Rings. Vanaf daar zijn we naar mount Ruapehu gereden. Dat is een beroemd ski gebied. We zijn
met de stoeltjeslift naar het hoogste café van Nieuw-Zeeland gegaan. Wij hadden geen uitzicht, het was ontzettend bewolkt. Maar dat mocht de pret niet drukken. Vanaf daar kon je nog een wandeling van twee uur doen naar een hoger punt. Ik ben samen met Jeanne aan die wandeling begonnen. Maar zodra we net tien minuten op weg waren, waren we de weg al kwijt. Omdat er geen paden lopen besloten we zelf te bepalen waar we heen wilden. Omdat het erg mistig was konden we het café al heel snel niet meer zien. In de verste zagen we sneeuw liggen, dat werd ons doel. Dat leek veel dichtbij dan het was, zeker ook omdat we totaal niet snel konden lopen. Maar we zijn er gekomen. Toen we daar net waren begon het te regenen. Zodra het zou beginnen met regenen moesten we terug komen. Paar foto's maken en beginnen aan de terug wandeling. Als je nauwelijks kan zien waar je heen moet is het best lastig de goede kant op te lopen. Ik snap best dat je in paniek kan raken op bergen in zo'n situatie. Maar we hadden het café terug gevonden op precies de goede tijd. De rest kwam net naar buiten om met de stoeltjeslift weer terug naar beneden te gaan. Halverwege, op de overstap,
zijn de anderen naar en waterval gelopen. Jeanne en ik zijn direct door gegaan naar beneden. Daar zijn we in het restaurant gaan wachten tot iedereen beneden zou zijn. Wij waren net een halve minuut binnen toen het begon te plensen. De rest kwam kwartiertje later zeiknat binnen. Toen de regen beetje minder was zijn we naar de bus gerend om naar National Park te rijden, waar we zouden overnachten.
Ik had smorgens als een van de eerste mijn tas in bagage ruim gelegd. Ik moest nu in het bagage ruim klimmen om mijn tas te kunnen pakken. Maar voor een warme douche had ik dat wel over. Wij zijn in de huiskamer gaan zitten, wachten tot de anderen terug kwamen. De eerste kwamen rond vier uur terug. Ze lieten wat foto's zien en vertelden hoe het was. Het was erg zwaar, ze hadden flink wat regen gehad en vanaf twaalf uur was het zo bewolkt dat ze nauwelijks nog uitzicht hadden. Rond vijf uur kwam de rest, tenminste dat was de bedoeling. Er mistten er vier. Zij hadden de laatste bus gemist. Het verhaal ging rond dat ze vermist waren en er al een helikopter naar ze op zoek was. Twee van de vier bleken terug te zijn, die hadden eigen vervoer geregeld. Maar er waren er nog steeds twee ergens op de berg, niet te bereiken. Iedereen was bezorgd want er kunnen daar makkelijk ongelukken gebeuren. Rond zeven uur kwamen ze lachend binnen wandelen. Ze hadden de tijd genomen voor de wandeling en de laatste bus gemist. Als je hem mist op half uur maakt dat extra uur ook niet meer uit. Eind goed, al goed, iedereen was veilig terug. Degene die de wandeling gedaan hadden zijn vroeg naar bed gegaan, die waren erg moe. Ik ben met een aantal nog langer in de huiskamer blijven zitten.

Vrijdag zouden we naar Wellington rijden. Veel in de bus zitten dus. In Taihape zijn we gestopt voor een wedstrijd. Daar hebben ze een officiële gumboot throwing lane. Dat moeten wij dan dus ook even uitproberen. Nadat iedereen gegooid had reden we weer verder. Na zo'n anderhalf uur rijden stopten we in Bulls voor lunch. Volgende stop was een grote speeltuin, we konden even een half uur groot kind zijn. Daarna hadden we nog een snelle stop in Foxton. Daar staat een molen. Alle Nederlanders (acht man) de bus uit om met de molen op de foto te gaan. Laatste stop was Wellington, het hostel. Na ingecheckt te hebben ben ik met Eveline een rondje gaan lopen. Zoveel tijd in Wellington hadden we niet, maar we wilden wel wat van de stad zien. Een rondje lopen, hoe moeilijk kan dat zijn. Nou wij zijn de weg kwijt geraakt en konden het hostel niet terug vinden. Na iemand gevraagd te hebben wisten we waar het ongeveer zou moeten zijn en toen zijn we er tegenaan gelopen. In het restaurant naast het hostel konden we gratis maaltijd halen, maar dat was zo weinig dat Eveline, Rosie, Demi en ik nog een beetje meer in de stad gehaald hebben.
We hebben als hele groep een week bij elkaar in de bus gezeten, de volgende dag zou de groep uit elkaar vallen. We zijn met z'n allen uit geweest om afscheid te nemen. De groep werd steeds kleiner, iedereen deed waar hij/zij lekker zelf zin in had. Om half een zijn Eveline en ik terug gelopen naar het hostel, we vonden het genoeg geweest.

Vanmorgen ging de wekker vroeg. Om half zeven stond de taxi buiten klaar om ons naar de ferry te brengen. De ferry naar het Zuidereiland. Ik zit nu op de ferry, ben benieuwd wat Zuidereiland voor me in petto heeft. Ik heb er in ieder geval zin in!