Crossing the Simpson Desert and more...

Dinsdag lekker uitgeslapen. Nou ja, acht uur bed uit. Maar na twee weken vijf uur of eerder opstaan, is het uitslapen. Al vrij snel kregen we een telefoontje uit Alice: bij de eerste testrit heeft de motor het na 200 meter begeven, we hoefden de tenten nog niet in te pakken. De hele dag weer vrij weinig gedaan. Lezen, zitten kletsen bij het zwembad, spelen met paar kinderen en stukje film opgenomen. Rond zes uur waren ze eindelijk terug vanuit Alice, met de motor. De planning is wat veranderd omdat we zes dagen achter liepen op, de toen, huidige planning. Ze hebben ons uitgelegd en laten zien op de kaart wat de bedoeling is voor komende weken. Daarna zijn we naar de bbq-area gelopen om te eten. Leuk om te zien/doen en echt Australisch. Je koopt rauw vlees, maakt het zelf klaar op de bbq en er is een salade bar. Na een gezellige avond tijd om de tent in te kruipen om te gaan slapen, weer een nacht naast Uluru.

Woensdag rond een uur of zes opgestaan, om rond negen uur te kunnen vertrekken. Na inslaan van genoeg boodschappen, benzine, diesel en water. Het eerste stuk was dezelfde weg als zaterdag, de eerste 200 kilometer stopten we niet. Daarna stopten we zo af en toe op een mooie spot om een stukje te filmen, waaronder bij een stel kamelen. Ook ik heb stukjes gefilmd, echt leuk om te doen. Om half een reden we Western Australia binnen en ineens was het weer elf uur.
We hebben nog een aboriginal langs de kant van de weg 'gered'. We lieten hem een boodschap inspreken op de camera en dat hebben we laten zien bij het politiebureau in eerstvolgende plaatsje. Vlak voor zonsondergang waren we op de plek waar we gingen slapen. Na het kijken van de zonsondergang konden we ons omdraaien. Er was volle maansverduistering, de maan werd helemaal rood. Heel bijzonder om te zien, ook de sterren waren beter te zien omdat de maan op dat moment niet helder was. Na een gezellig avondje sterren kijken rond het kampvuur lekker slapen in de bush.

Donderdag opstaan voordat de zon op komt, vijf uur dus. Om zeven uur vertrokken we, de laatste kilometers naar Laverton. Toen we weg gingen was het al 28 graden, half uur later al 31, beloofde een warme dag te worden. Na paar uurtjes rijden stopten we bij Tjukayirla roadhouse voor benzine, diesel en koud drinken. Dit roadhouse is het meest 'verlaten' roadhouse van Australië, het ligt het verste af van een dorpje. Weer een paar uur rijden verderop zijn we even gestopt bij een natuurlijke watergrot. Een gat van 80 meter diep gevuld met water, extra mooi om zoiets te zien midden in de droogte. Onderweg een paar keer gestopt om te filmen. Ik mocht rijden, de cameraman achterop in de laadbak en filmen maar.
Rond 16.00 kwamen we aan in Laverton. Na het opzetten van de tenten boodschappen gedaan, eten gekookt en gegeten. Voor het eten werd verteld dat de planning veranderd was. Één van de mannen zou de volgende ochtend vertrekken richting huis. Steve gaat met zijn motor op de ene auto geladen, alleen naar Geraldton, wij drieën zouden extra nacht blijven en met zn drieën naar Birdsville rijden, ipv met zn tweeën. Prima, doen we dat, maar na een douche eerst een nacht slapen.

Vrijdag werden we wederom gewekt door het zonlicht, vlak voor de zon opkomt uit bed. De tenten konden we laten staan want we zouden nog een nacht blijven. Na het ontbijt begonnen we met het leeghalen van beide auto's. De motor moest op de ene en omdat we splitsen, moet alles verdeeld worden. Toen dat allemaal geregeld was, moesten wij toch ook de tenten opbreken. We zouden zo snel mogelijk vertrekken, dan hebben we een dag extra om te reizen. Eerst om tien uur Steve uitgezwaaid, om elf uur vertrekken ook wij. Eerst benzine en diesel halen, daarna langs de supermarkt.
Ik heb zo'n vier uur achter elkaar gereden (100/120 km pu). In die vier uur is er zo goed als niks aan het landschap veranderd en zijn we zes auto's tegen gekomen. Aangekomen bij het 'verlaten' roadhouse namen we een asociaal grote burger als lunch, maar wat ontzettend lekker ;) Na de lunch reden we verder, onderweg keer moeten stoppen omdat een stel kamelen de weg overstak. Na zo'n drie uur rijden hadden we dezelfde plek weer gevonden als twee nachten eerder. Mooie plek om nog eens te overnachten. Helaas waren wwe net te laat om er zonsondergang te kunnen kijken, de zon was al onder. Bij het kampvuur gekookt en als toetje marshmallows :) Of ik te lui was om mijn tent op te zetten of het slapen onder de sterren gewoon leuker vind of het op de Australische manier wil doen, ik weet het niet. Combi van alles denk ik, maar makkelijk is het zeker. Zeil op de grond, matje erop, slaapzak en weltrusten.

Zaterdag werd ik rond hallf vijf wakker door het licht, zonsopgang was rond vijf uur. Rond half zeven reden we weg, zo'n 650 kilometer te rijden. Na paar uurtjes rijden kwamen we gestrande aborigines tegen. We hebben ze water gegeven en geprobeerd de accu aan de praat te krijgen, maar tevergeefs... Een kwartier terug waren we langs een aboriginal communitie gereden, een van hen hebben we daarheen gebracht om hulp te kunnen halen. Ook al ben ik er alleen maar doorheen gereden, wat een wereld van verschil vergeleken met onze dorpen. Ook blijf ik me erover verbazen dat ze met auto's, die bij ons niet door de apk komen, de outback in gaan zonder extra water, benzine of wat dan ook. Maar ach, doet ie het niet meer duw hem van de weg af en zet hem in de hens.
Na weer een paar uur rijden door de outback over hobbelige wegen kwamen we een truck tegen. Nou is een truck niet zo bijzonder, deze had iets bijzonders. Hij lag op zijn kant aan de kant van de weg, zijn kar ondersteboven. Dat geeft wel even goed duidelijk aan hoe gevaarlijk de wegen hier zijn. Je slipt makkelijk weg en dan kun je al heel snel de controle verliezen. Goed blijven concentreren op de conditie van de weg en vooral niet te hard gaan rijden. Maar zelfs dan kan het nog fout gaan. De bestuurder was met de schrik vrijgekomen en er was al hulp onderweg, wij zijn dus verder gereden omdat we verder niks konden doen.
Om 13.15 reden we Northen Territory weer in en zo opeens was het anderhalf uur later. Onderweg blijven we wille dieren tegenkomen. Kamelen, paarden, spinnen en zelfs een ezel. Die bleef gewoon naast de auto staan zodat ik hem kon aaien. Maar het vele zoeken naar een slang heeft nog niks opgeleverd :( Aangekomen in Docker River vonden we het wel tijd voor een lunch. Na de lunch zijn we doorgereden naar Yulara, daar zouden we (weer) overnachten. Voorlopig echt de laatste keer, of zelfs voor altijd. Maarja, zeg nooit nooit..... Zoals gepland waren we precies op tijd om zonsondergang bij Kata Tjuta te kijken. Leek net of of iemand het lichtknopje om zette, ineens werd de rock 'bam' stuk donkerder. Niet zoals bij Uluru, die veranderd in allerlei kleuren en word langzaam donkerder. Beide erg mooi om te zien. Na een heerlijke douche werd het om half elf toch wel tijd om eten te gaan koken.
Ik blijf de outbck echt geweldig vinden! Ik blijf het indrukwekkend vinden dat je uren, dagen kunt rijden en bijna geen mens tegenkomt. In dat 'niks' is ontzettend veel te zien en de totaal andere levensstijl bevalt me wel. Anyway, rond middernacht kroop ik eindelijk in mijn slaapzak. Op naar een korte nacht.

Zondag ging mijn wekker al om 04.30. Zo vroeg zodat we zonsopgang bij Uluru konden kijken. Dat heb ik op mijn verjaardag ook gedaan, maar nu gingen we naar een andere plek. Nu stonden we tussen de zon en Uluru in, ook ontzettend mooi om te zien. Toen de zon op was naar Uluru zelf en rondje eromheen gereden. Onderweg paar keer gestopt om te filmen, foto's te mmaken en zelfs een stukje van de Uluru beklommen. Klein stukje maar wat een machtig mooi uitzicht, ik verbaasde me er oprecht over toen ik me omdraaide. Er was geen tijd om de hele klim te doen. Bovendien is het vrij stijl en niet aan te raden om op slippers te doen. Terug op het park hebben we de auto ingepakt en zijn we naar de keuken gereden. Om tien uur, ik was al 5.5 uur op, tijd om te gaan ontbijten. Gezien de tijd hebben we er een brunch van gemaakt. Na een dubbele check zijn we naar de supermarkt gereden om boodschappen te halen voor de komende dagen. Donderdag is de eerst volgende mogelijkheid om boodschappen te halen. We komen wel roadhouses tegen, maar daar is niet veel te krijgen.
Van de eerste 250 kilometer op asfalt weg heb ik weinig meegekregen, ik heb heerlijk geslapen. Maar dat geeft niet, nog zo'n 350 kilometer te gaan (75 op asfalt).... Om 15.30 stop voor diesel en vanaf daar back on dirt road, de komende dagen kilometers rijden maar ik zal geen asfalt zien. Zo'n 100 kilometer voordat we in Mount Dare waren mocht ik rijden. De weg was erg soft en ontzettend veel bochten. Het rijden was al een stuk hobbeliger en moeilijker, maar ook wel heel leuk. Na een tijdje reden we echt een open veld op. Gras, geen boom, geen riviertje, alleen maar gelig gras en rood zand. Om 19.15 reden we South Australia binnen en het was 20.15. Tijdens het rijden ging de zon al onder, zo ontzettend mooi hoe de hemel verkleurd. Eenmaal aangekomen dronken we eerst biertje in de pub om daarna, na het eten, lekker een nacht te slapen.

Maandag werd ik rond zeven uur gewekt door de zon, tijd voor een lange laatste douche. De komende dagen geen douche of wc. Na het compleet opnieuw inpakken van de auto vertrokken we om elf uur. Opnieuw inpakken, waarom??? Heen en weer hobbelen doen we al een paar dagen, dus de meeste dingen zitten goed opgeborgen. Maar in de Simpson Desert word alles net even meer heen en weer geschud, echt alles, alles moet vastgezet worden zodat het niet kan schuiven. In Dalhousie zijn we gestopt, eerst om bij de ruïnes te kijken. Daarna zijn we naar de warmwaterbron gereden voor een duik. Het water was eigenlijk net te warm, of de buitentemperatuur. Maar heerlijk was het wel. Na de duik mocht ik weer rijden. Het eerste stuk ging goed en nog redelijk snel (zo'n 60 km/pu). Ook mijn eerste levende dingo in het wild gezien, helaas lukte het niet om een foto te nemen. Om vier uur reden we de Simpson Desert binnen. Twee en halve dag voor 400 kilometer. Moet lukken toch... Inmiddels was de snelheid er wel uit, als we 30 km/pu gingen was het snel. Zandduin op, zandduin af. Zandduin op, zandduin af en ga zo maar door. 1100 zandduinen in totaal. De eerste zijn vrij 'soft' maar ze worden steeds hoger, de laatste is 40 meter hoog. Maar goed, zo ver kwamen we de eerste dag niet. Na een duin hebben we de auto geparkeerd om daar de nacht door te brengen. Savonds een gezellig avondje rond kampvuur gehad. Blijf het leuk vinden vuurtje maken en aan de gang houden, beetje met de takken en kolen spelen. Na een windblok te hebben gebouwd weer een nachtje onder de sterren geslapen.

Dinsdag werden we vroeg wakker, zodat we vroeg konden vertrekken. Hoe meer kilometers dinsdag, hoe minder op woensdag. Veel, heel veel in de auto gezeten woensdag. Maar dat geeft niet, het rijden door de Simpson is echt leuk. Sommige duinen gaan makkelijk, anderen niet. In zijn achteruit, terug naar beneden en opnieuw proberen. Gelukkig gebeurt dat niet zo vaak. De banden hebben we 'leeg' laten lopen tot 12 psi (vanaf 45) om het rijden makkelijker te maken. Ook ik heb een stuk gereden. In slaap vallen is echt onmogelijk als je achter het stuur zit. Je moet continu schakelen, remmen, gassen, sturen, kijken waar je rijd, beslissen waar je heen wil. Om me heen kijken om te genieten van de omgeving of zoeken naar dieren wil alleen als ik niet rijd. Sommige duinen deden we twee/drie keer. Blijft toch een feit dat ik op pad ben en alles moet er tenslotte goed op staan. Aan het eind kwamen we grote, droge zout meren tegen. De laatste reed ik voor 20 kilometer overheen. Heerlijk om weer eens 50/60 te rijden ipv 15/20. Na een heleboel zandduinen, 150 kilometer te hebben gereden en geen andere auto tegen te zijn gekomen, vonden we naast het meer een mooie plek om de nacht door te brengen. Auto neerzetten om te gebruiken als windblok en duin op om zonsondergang te kijken. Na het eten en leuke verhalen rond kampvuur tijd om de slaapzak weer in te kruipen.

Woensdag hebben we in de vroegte opnieuw de duin beklommen. Nu om aan de andere kant de zon op te zien komen. Rond negen uur vertrokken we, het laatste stuk over de duinen. Inmiddels waren ze al flink hoger en verder van elkaar verwijderd. Ook weer het een en ander gefilmd, dus sommige duinen weer meerdere keren gedaan. Paar keer een flinke hobbel waarna even de landing gecheckt moet worden, maar elke keer ging alles goed. Wij hebben geluk gehad met de temperatuur, niet te warm en daardoor ook niet zoveel vliegjes. Omdat we dinsdag zoveel gereden hadden was er woensdag meer tijd voor een fotostop. Na ongeveer 100 kilometer kwamen we om half vier aan bij Big Red. De laatste, hoogste zandduin van de desert (of de eerste als je aan de andere kant start). Ik reed en ging er in één keer recht overheen, zo gaaf! Ik vond het dan ook heel vervelend dat ik nog een keer moest voor de camera ;) Na alle zandduinen was het over met het zanderige gedoe, terug op dirtroad. Tijd om de banden weer op te pompen. Nog zo'n 30 kilometer te gaan, maar gelukkig wel in een iets hoger tempo dan de afgelopen kilometers. In dat half uur zijn we twee auto's tegen gekomen, leek wel spitsuur. Aangekomen in Birdsville zijn we eerst de pub in gedoken. Een welverdiend biertje na zo'n trip. In de pub kwamen we erachter dat 'onze' tijd verkeerd was. Zodra we in Queensland kwamen gingen we weer een uur achteruit, hadden wij niet aan gedacht. Daarna een heerlijke douche, echt heerlijk na drie dagen geen wc of douche te hebben gezien. Vlak voor het eten kregen we te horen dat de motor niet meer wilde starten. We zouden dus een dag extra in Birdsville blijven. Na het eten weer contact gezocht, de rest werd afgeblazen motor is echt einde verhaal. Bekend voor ons dat we niet hoeven te wachten en dat we relax naar Byron Bay kunnen rijden, ipv 19 uur achter elkaar wat eerst het plan was. De rest van de avond chill op de camping gezeten, weer even contact met Nederland. En bedacht wat ik hierna wil gaan doen, waar ga ik heen om werk te zoeken. Ik ga afgezet worden bij de Gold Coast.

Donderdag werden we gewekt door de zon, na (weer) een douche tijd om de auto beetje schoon te maken en opnieuw in te ruimen. Afgelopen dagen is alles behoorlijk heen en weer geschud. Toen we daarmee klaar waren naar de winkel, wat brood halen en terug naar de keuken voor een ontbijt. Na het ontbijt rond gekeken in Birdsville. Klein dorpje met een pub, tankstation, vliegveld, supermarktje en zo'n 50 inwoners. Rond tien uur vertrokken we richting de kust, 1700 kilometer rijden. Onderweg paar keer gestopt op mooie plekken voor foto's of voor een snack, maar vooral veel in de auto gezeten. Onderweg is er genoeg te zien:Road trains, mooie natuur, kangaroe's, koeien, schapen, paarden, hagedissen, vogels en heel veel slapende kangaroes op de weg (die niet wakker te krijgen zijn). Maar aan de andere kant wel echt een weg om in slaap te vallen. Laaang en recht. In de laatste 200 kilometer kan ik het aantal bochten haast op één hand tellen geloof ik. Na 900 kilometer gereden te hebben waren we rond negen uur in Charleville. Tijd om te eten, slaapzak uit te rollen en te genieten van de sterren.

Vrijdagochtend werd ik wakker na een nacht heel goed slapen :) Douchen, ontbijten, inpakken en de weg weer op. 800 kilometer te rijden, maar de weg is beter. Allemaal asfalt en na een tijdje tweebaans. Hoe dichterbij de kust, hoe minder afstand tussen de dorpjes, hoe beter de weg, hoe meer verkeer. Na vooral veel in de auto te hebben gezeten, maar toch ook regelmatig even te zijn gestopt kwamen we rond zeven uur aan in Gold Coast. Op zoek naar een slaapplek, die hadden we gelukkig al vrij snel gevonden. Aan eettenten geen gebrek dus ook dat was niet moeilijk om wat leuks te vinden. Voor het eerst fish&chips gehad en ik vond het nog lekker ook :) Terug in hotelkamer (ja laatste nacht in een hotel ipv buiten) bleken we precies op de grens NSW/QLD te zitten. Links van de kamer was een uur eerder dan de rechterkant van de kamer.

Zaterdagochtend werden we niet gewekt door de zon, maar door het ritme was ik wel zes uur al wakker. Na een douche op zoek naar een plek om te ontbijten. Heerlijk aan de rand van de oceaan. Op de laatste ochtend samen hebben we rustig aan gedaan. Aan het einde van de straat bleek een hostel te zitten. Na daar te hebben ingecheckt heb ik afscheid genomen van de mannen met wie ik twee/drie weken heb opgetrokken.
Nu zit ik in Coolangatta in een hostel en vanaf maandag ga ik starten met werk zoeken. Mocht je iets weten....;)